VİCDANIMIZIN SESİ

Gelecek kader değil, aksine bugün verdiğimiz karar ve bu doğrultuda yaptığımız eylemlerin toplamıdır desem, ne dersin arkadaşım?

Başımıza gelen her sıkıntıyı yüce Allah’tan bilip bir köşeye çekilip ağlıyor, dertleniyor, ”günah keçileri” arıyoruz üstelik. Neden?

Kendimi eleştirmeyi öğrendim sayılır. Aldığım kararlar doğrultusunda yaptıklarımı düşünüyorum. İrdeliyorum başıma gelenleri, sonuçta tek sorumlusu ben olduğumu biliyorum. Yaşamak böyle bir şey galiba, düşe kalka öğreniyorum diyorum.

Ne olursa olsun, içimizde her an bizi kemiren ya da huzur veren VİCDANIMIZIN SESİ desem?!. Önemli olan da bu gibi. Yaşadıklarımız, eylemlerimiz vicdanlarımızı ağlatmamalı.

Aklım almıyor dünyanın gidişine. Vuran vurana, kıran kırana…

Şu canlı bombaları hangi vicdansızlar yönetiyor? Hangi biçimde insancıklar, binlerce canların ölmelerine imza atıyor?

Attığımız her adımda, tuttuğumuz her işte; bizden sonra gelenin en az bizim kadar insanca yaşamaya hakkı olduğunu kaç kez düşünüyoruz gün boyu? Neden her geçen gün vicdanların sesi duyulmaz oluyor?

Özüme söz verdim; bana zarar verenleri de kendimi de affediyorum. ” Olmadı Osman, yeni baştan.” diyerek kendime çeki düzen veriyorum.

Sevgiye, merhamete, anlayışa tutunuyorum yüce Yaradan’ın izniyle.

Şükran GÜNAY