ÖĞRENCİLERİMİZ GELECEĞİMİZ
Hafta sonu geldi, içimdeki sıkıntı bitmedi. Aklımda silemediğim biri vardı. Öğrencim Durak.
Derste öylesine hırçın, öylesine ilgisiz, üstelik arkadaşlarına karşı düşüncesiz, kırıcı davranmıştı. Birkaç kez uyarmak istedim. Olmadı. Bana da ters davrandı.
Eve geldiğimde ise içimde anlatamadığım bir acı vardı. Yüreğim daralıyor, ne yapsam zihnimden çıkmıyordu. Neyi vardı yine acaba?
Hafta içi ilk derste, öğrenciler dershaneye girerken onun sessizce girişini izledim. Sonra yanıma çağırdım, fısıldayarak sordum: “Durakcım, yine aynı dert mi?” “Evet.” dedi ve boynuma sarıldı. Hüngür hüngür ağlamaya başladı. Gözlerinden akan yaşlar; içindeki acıyı, kıvranışları haykırıyordu sanki… Ben de ona iyice sarıldım. O sırada içeriye giren öğretmen arkadaşıma sınıfı tesllim ederek Durak ile birlikte dışarı çıktım.
İkimiz başbaşa kalınca, “Seni çok iyi anlıyorum. Kolay değil Durakcım. Benim çocuklarım da yaşadı senin bu yaşadıklarını. Zaman geçiyor ama. Gün gelecek annen baban yine düzelecekler. Belki ayrılacaklar. Senin değiştirebileceğim bir şey yok. Herşey olacağına varacak. Senin ama, geleceğim çok önemli. Büyüdüğünde iyi bir mesleğin olmazsa çok zorluk çekersin. Sen çok akıllısın. İyi,yardımseversin. Seni çok seviyorum. Tek istediğim, derslerine daha çok önem vermen. Evdeki olanları pek de ciddiye alma. Onlar nasıl olsa bir yolunu bulup, hayatlarına yön verecekler. Onları düşünerek derslerini ihmal edersen, annen baban daha da çok üzüleceklerdir. Çünkü onlar ne kadar kavga etseler, birbirleriyle hiç anlaşamasalar bile, senin okulda başarılı olmanı çok isterler. Hem bana baksana, yaşlandım. Ne ailem ne de çocuklarım yanımda. İnsan eninde sonunda yanlız başına kalıyor. Ya ben okumamış ve bir mesleğim olmamış olsaydı, nice olurdu benim hallerim? Nasıl yaşardım? Kimseye kimse karşılıksız, parasız bir dilim ekmek vermiyor. Verse de arkası gelmez meleğim. Büyüdüğünde rahat yaşamak ve yaşatmak için okullarda başarılı olmak zorundasın. Düşünebiliyor musun?
Gözleri pırıl pırıl oldu, ağlamayı kesti, bana tekrar sımsıkı sarıldı; ” Haklısınız öğretmenim.” dedi.
– Peki, sence yapılacak nedir?
– Evde, okulda derslerime çok iyi çalışacağım.
Güvenle ve sevgiyle sarıldık birbirimize. Teşekkür ettim. Sınıfa geri döndük.
…………………………..
Bugün o kadar mutlu ve huzurluyum ki, anlatamam. Durak bambaşka olmuştu. Dikkati toplu, enerjik, hızlı ve verimli. Derste, arkadaşlarına seve seve yardım ederken; bakıştık. Gözlerimizde anlaştık. Gülümsedik birbirimize…
Biz yetişkinlere bile sıcacık, samimi, dürüst bir el uzansa kendimizi nasıl hissederiz?
Şükran GÜNAY
Related Posts
Tags
Share This
