SANA KOŞUYORUM NEFESTEN ÖTE

Ağu 29, 2020 by Şükran

Tırnaklarımda başlıyor aşkın. Parmak uçlarımda sayıklıyorum hikmetlerini.
Gözlerim eserlerine dalıyor; izlerini kovalıyor bakışlarım.

Kulaçlarım kısır kalıyor dehlizlerine varmaya.
Daldıkça derinleşiyor; derinleştikçe sonsuzlaşıyorsun.

Galeksiden galeksiye uçuyorum tüm hiçliğimle. Bedenimi nerelerde bırakmışım, aklımı fikrimi nerelere satmışım bir tek sen farkındasın! Hiçleşiyor kendimden geçiyorum eserlerinin sonsuzluğunda. Hiç oluşlarımla coşuyor, yeniden sana koşuyorum. Nereye kadar sürüneceğim sana gelen yolda?

Dipsiz kuyularda boğulmak üzereyken; görünmez yerlerden bir el gönderiyor; çıkarıp alıyorsun beni düştüğüm yerden. Merhametin ısıtıyor ruhumu, yeniden doğuyorum ve sana doğru koşuyorum. Affına sığınıyorum her seferinde…

Ahhh! Nasıl bir doğuştur bu sana koşmalarımdaki anlarım! İşte o anda evrenin bilinmez köşelerinden yol buluyor hikmetlerin. Akıyor benliğime. Aktıkça zerrelerime ama, kıvranıyorum yine de sensizliğime…

Ne bilsin senin kokunu almayan? Nasıl dilllendirsin seni okumayan? Nasıl da koşuşturmaz can olan can, sana varan yollarda? Yerdeki karıncadan göklerdeki ulaşılmazlarda, görünenlerden görünmeyenlerde nasıl da aramaz seni, senin yoluna baş koyan? Kokuların sarmalamış yeri göğü. Renklerin boy salmış kara toprağın bağrından uçsuz bucaksız göklere…

Arıyorum soluksuz, dolanıyorum zamansız mekânsız.

Kâh uykuda kâh ayakta. Dipsiz kuyulara düşüyorum. Çamurlara bulanıyor elim yüzüm. Sürünüyorum zifiri karanlığında bilinmezliğin. El yordamı ile ilerliyorum körü körüne. Yılmıyorum yine de! İnadına ve nefesten öte sayıklıyorum adını. Biliyorum duymaktasın yakarışlarımı, çırpınışlarımı, kıvranmalarımı ve bitmez sancılarımı…

De bana, nice badireler atlatmalıyım daha? İzin ver sığınayım bir kuytucuğuna. Bir lokma, bir hırka yeter bu cana. Yeter ki aç gözlerimi! Göster gölgelerini bir bir… Sonra tutuştur kalemi elime. Yazdır biteviye okuttuklarını. Aç dilimi, söylet gizemlerini.

Biz insancıklar neden böyleyiz?

Hangi akla uyarak doğada kendimizi en üstün görürüz?

Su, hava,toprak, bitki, hayvan; insan olmadan yaşayabilir değil mi?

Peki ya biz insancıklar? Doğadan biri yok olsa nefes alabilir miyiz?

Şükran Günay’dan

Şükranca